Jade Fern Grove ᛁᛋᛉᛁᛚᛋ

she is too old to be haunted—too proud—and it shows in the hard steel of her eyes as she looks at him, "krónurnar. fjölskyldan mín." the war, she thinks, and there is flint-sharp in her voice, "þeir kölluðu á hreinleika svo að blóð megi bindast á gamla mátann. að gefa vetrarhjálmi styrk."
"hann var heillandi þá. brotinn á þann hátt sem ég taldi að væri dýpt. jafnvel þrátt fyrir óheilindi og grimmd." and then she scoffs dryly, as if meaning to spit upon his very memory. but not without a brief flash of sorrow.
"ég ól honum börnin okkar. hlúði að þeim þegar hann gat það ekki. þoldu hann þegar þeir flýðu. þótt hann týndist, fór ég ekki. ég myndi ekki yfirgefa skyldu mína sem matriarch, heldur sem eiginkona hans..."
wife. the very word feels like a curse on her tongue. her eyes narrow for a moment, before softening with the memory of her progeny, of her once doting, once affectionate husband. and the woman softens with an exhale.
"það er fínt að vera kallaður eiginkona." the words slip out like an afterthought, ghosting and transient, but sure, "en fínna þegar ástin mín mun ekki gera mig úr." she is naked truth before the wight—adorned in shame and anger and provocation. dormant grandiosity awakened by the norseman's crimson ire, whether or not he knows.
"hefir þú nokkurn tíma vitað slíkt, drøugr?"