Qeya River gnashing teeth

"Kannski vegna þess að mestur tími þinn fer í óþægindi," She remarked with the incredulous lift of her brow, settling back onto her haunches. Her eyes followed the movement of his paw as it pressed against his chest, then toward her own, and she stiffened, the gesture feeling far too intimate for something still undefined.

Her tone sharpened, though the bite carried less venom than before. “Veiði með þér? Berjast með þér?” She shook her head, her tail curling tightly over her haunches. "Það er auðvelt. Það er ekkert sem það sannar nema að við getum lifað af saman. Ég þarf meira en það."

The confession he offered—the low admission of wanting to be better, to prove himself—left her silent for a moment longer, her jaw tightening. “Góðmennska kemur ekki frá löngun einni saman,” she finally replied, her voice quieter now, almost hollow. “þú verður að gera þessar breytingar fyrir sjálfan þig, ekki fyrir maka þinn.”

"Ég mun veiða með þér eins og allir pakkafélagar gera. Við munum tala eins og allir pakkafélagar myndu gera." Periwinkle eyes bore into his once more, heavy with meaning. “Ef þú ætlar að vera hér, vertu hér til að þjóna Saatine. Hagaðu þér.”